Mój własny ogród

Jeżeli ktoś zadałby mi słynne pytanie "jak żyć?", odpowiedziałabym chyba, powołując się na te słowa. Mieliście kiedyś coś takiego, że uczyliście się z jakiegoś podręcznika i chcieliście podkreślić najważniejsze informacje, a zamiast tego podkreśliliście cały tekst? Właśnie miałam to samo, próbując pogrubić najważniejsze dla mnie słowa z przytoczonego fragmentu. Zostawiłam więc tak, jak jest.

Bardzo bliska jest mi ta myśl Salezego o zajmowaniu się swoim życiem i byciu na nie uważnym - tylko (aż) je mamy. Łatwo mi przychodzi porównywanie się do innych, trudniej - życie przez to z zazdrością i niezadowoleniem czy zawodem samą sobą. Jest dla mnie coś niezwykle pięknego i pociągającego w prawdziwym ukochaniu swojego życia. Niech pani nie pragnie nie być tym, czym jest, ale pragnie bardzo mocno być tym, czym jest - staram się coraz bardziej spełniać to w swojej codzienności, którą uznaję za prawdziwy dar. Moje życie jest bardzo zwyczajne, ja sama jestem bardzo zwyczajna, ale to jest właśnie wspaniałe, że w tej zwykłości można odnajdywać sens i dążyć do celu, jakikolwiek masz cel. Ja też często łapię wiele srok za ogon, bo mam wiele pomysłów na siebie i tak dużo rzeczy chciałabym zrealizować. Czasem jeszcze podpatrzę u kogoś coś z jego życia i zaczynam chcieć podobnie. Ten fragment mnie stopuje i przypomina, że dobrze jest wiele pragnąć, ale trzeba wśród pragnień zaprowadzić porządek i w rzeczywistości wydobywać każde z nich zgodnie z czasem i z własną możliwością. Przypomina mi o tym, żeby kochać siebie i być dla siebie wyrozumiałą. Salezy mówi, że nie trzeba rzeczy wielkich - wystarczy dbać o codzienność. Żyć i podejmować wyzwania na miarę swoich możliwości. Być dobrą kobietą. Po prostu. Tak bym chciała, bo wierzę, że to jest droga do bycia "dobrym aniołem", a nie na odwrót (Niekiedy nazbyt się upieramy, żeby stać się dobrymi aniołami, a zaniedbujemy bycia dobrymi mężczyznami i dobrymi kobietami).  

To jeden aspekt. Drugim są "małe kroczki", to znaczy odejście od pragnienia robienia samych kroków milowych, a skupienie się na każdym jednym kroczku. Nie muszę robić wszystkiego - jeżeli zrobię tę jedną rzecz, w której jestem dobra, ale za to poświęcę jej swoją uwagę, wykonam z całym zaangażowaniem (zgodnie z moimi możliwościami), to już będzie o wiele więcej niż gdybym marzyła o rzeczach wielkich, których często wykonać się nie da lub ich wielkość blokuje działanie. 

I jeszcze ważna rzecz: wierność swoim decyzjom. Podjęłam decyzję, że chcę poślubić mojego męża i teraz mam za zadanie konsekwentnie, każdego dnia, szczerze kochać praktykowanie swojego stanu. W ten sposób właśnie mogę wprowadzać do życia mojego i bliskich dobro. Nie mam wpływu na cały świat, ale za to moja wierność ma wpływ na ten mikroświat, który współtworzę tutaj z innymi. Zdecydowałam się na bycie filologiem polskim, na ścieżkę "słowa", na tworzenie domu - to jest właśnie ten mój ogród, na którym chcę się skupić. Raz wybrawszy, codziennie wybierać muszę - pisał św. Paweł. Jakie to celne! Ufam swoim wyborom, bo wiem, że nie są pochopne. Że taka rzeczywistość jest mi dana i na taką też pracuję. 

Kocham ten mój ogród, ale tak wiele jeszcze przede mną, żeby nie siać pragnień w ogrodzie bliźniego. Myślę sobie, że to moje pisanie, ten blog, instagram, są jedną z praktyk, która pomaga mi jeszcze bardziej rozkochiwać się w swoim ogrodzie. Mam nadzieję, że chociaż trochę pokazuje i Wam, jak piękne są Wasze ogrody.